Waar de mannen in het profvoetbal al in een vroeg stadium in hun loopbaan de volledige focus op voetbal kunnen leggen, zijn duale carrières binnen het vrouwenvoetbal eerder regel dan uitzondering. Dit geldt bijvoorbeeld voor Nur Al Jawahiri (19). De aanvaller van Excelsior Rotterdam Vrouwen is veel meer dan alleen voetballer. Hoe duale carrières bij Excelsior samengaan met sportieve prestaties? Wij nemen je graag mee in dat verhaal.
Het vrouwenvoetbal is nog altijd vol in ontwikkeling en vooralsnog valt dit onder de amateurtak van de KNVB. Dit betekent dat alle speelsters voetballen op het hoogste niveau moeten combineren met een studie of een baan. Een uitdaging, voor zowel speelsters als club. Niet voor niets stroomt jaarlijks 10 tot 15 procent van alle profspeelsters uit de competitie met een gemiddelde leeftijd van 22 jaar. De helft hiervan geeft aan het voetballen niet te kunnen combineren met hun maatschappelijke carrière. Reden voor Excelsior Rotterdam om continu samen op zoek te gaan naar een route waardoor alle speelsters niet alleen sportief stappen zetten, maar ook een rol vinden in de maatschappij.
Ook Nur Al Jawahiri houdt verschillende ballen hoog. Voetbal is haar passie en daar heeft ze alles voor over. Sinds ze op haar vijftiende aansloot bij de MO17 van Excelsior richt ze zich volledig op haar droom: doorbreken als profspeelster. Ze reisde elke dag vanuit Pijnacker naar Rotterdam en rondde terwijl ze bij het eerste zat het vwo af. Omdat Nur niet alleen ambities heeft op het voetbalveld, schreef ze zich vervolgens in voor de studies geneeskunde en dierengeneeskunde. Ze werd voor beide studies ingeloot, maar koos voor geneeskunde aan de Erasmus Universiteit. ,,Op de basisschool wist ik al: ik wil dokter worden. Ik vind het leuk om met mensen in contact te komen en om ze te helpen. Geneeskunde kan ik bovendien in Rotterdam doen en is dus goed met voetbal te combineren.’’
Ze was inmiddels ook aangesloten bij de selectie van hoofdtrainer Richard Mank en in het eerste jaar bleek de combinatie van voetbal en geneeskunde behoorlijk pittig: ,,Mijn studieadviseur zei: deze studie is topsport op zich en dan heb jij het voetballen er nog bij. Het was aanpoten om het eerste jaar door te komen, maar nu gaat het wel. Ook omdat ik er geen stress meer over heb en weet dat het goedkomt. Ik loop altijd achter, maar ik weet wat ik per se moet halen en wat eventueel later kan. Het is een hele organisatie om alles elke week weer voor elkaar te krijgen. Ik volg vrijwel alle colleges thuis, ben bijna nooit op school. Dat is zonde omdat je ook dingen mist, maar dat heb ik er nu voor over. Met voetbal is dit de leeftijd waarop je eruit moet halen wat erin zit. Ik ben nu jong en fit en de studie kan ook daarna nog. De bachelor kost minimaal drie jaar en dan nog drie jaar voor je master. Dan ben je basisarts. Tachtig procent specialiseert zich daarna nog, wat minimaal vier jaar duurt. Ik ben dus nog wel even bezig. Het komt goed, maar nu focus ik me eerst op het voetballen.’’
Dat ze wilde voetballen, wist ze al als jong meisje. Nur voetbalde op het schoolpleintje met jongetjes uit de klas. Lekker achter een bal aan rennen. Daar op dat pleintje ontstond voor haar de liefde voor het spelletje. Helemaal toen ze van een klasgenootje hoorde dat hij op een voetbalvereniging zat. ,,Dat wilde ik ook. Ik was nog heel jong, dus mijn ouders wilden daar nog heel even mee wachten. Toen ik vijf jaar was mocht ik een keer meetrainen en was ik helemaal om. Op mijn zesde werd ik lid van DSVP in Pijnacker.’’
,,De passie voor voetbal kwam echt uit mezelf, al houdt mijn vader ook enorm van voetbal. Hij is fan van Real Madrid, daar keek ik vaak met hem naar. Stiekem vond ik Barcelona beter, maar het was sowieso heerlijk om met hem naar El Clasico te kijken. Dat ik zelf ooit prof kon worden, was nooit in me opgekomen. Dat meisjes daarvan kunnen dromen is iets van de laatste jaren. Er zijn nu genoeg voorbeelden van meiden die dat hebben gered en een mooie carrière hebben. Toch blijft het belangrijk om ook aan je maatschappelijke carrière te denken. Daarom wil ik ook aan mijn studie werken en met mijn toekomst bezig zijn.’’
Nur voetbalt vooral omdat ze het heel erg leuk vindt, maar zeker ook om steeds beter te worden. Zichzelf ontwikkelen, elke dag. Dat zat er bij haar al vroeg in. ,,Ik wil zo ver mogelijk komen. Dat heb ik altijd gehad met alles.’’ Bij DSVP speelde ze heel lang met een vast meidenteam in de jongenscompetitie. Haar teamgenoten waren vaak iets ouder, waardoor ze leerde om slim te zijn. ,,Fysiek was ik de kleinste, maar ik snapte wat ik moest doen en dat heeft mij ver gebracht.’’
Uiteindelijk werd zij gescout door Excelsior en kwam ze er dus achter dat je ook als meisje profvoetballer kon worden: ,,Pas toen ik hier met het team van Richard Mank mocht meetrainen, dacht ik: bestaat dit ook? Buiten Real Madrid met mijn vader keek ik niet veel voetbal, haha. Dat wist ik dus echt niet. Er ging een wereld voor me open. Ik kwam in aanraking met alles wat ook bij professioneel voetbal komt kijken. Op je voeding letten, je slaap, er dingen voor moeten laten. Geen probleem, want ik wil het echt heel graag en dan moet je er wel elke dag serieus mee bezig zijn.’’
Aan het eind van haar eerste seizoen in Kralingen mocht ze als vijftienjarige al meetrainen met de hoofdmacht. ,,Ik mocht zelfs als reserve mee naar de uitwedstrijd tegen PEC Zwolle. Ze kregen me alleen niet op het digitale wedstrijdformulier ingevuld. Ze begrepen er niks van. Tot bleek dat ik nog te jong was om mee te gaan. Dat was wel balen, want ik vond het allemaal prachtig. Beelden bekijken, een wedstrijdbespreking, alles wat erbij komt kijken. Ik mocht wel blijven meetrainen en na de winterstop sloot ik aan bij Jong Excelsior Barendrecht dat in de hoofdklasse speelde. Ik trainde met het eerste en het seizoen erna sloot ik daar al snel definitief bij aan.’’
De enorme discipline die ze heeft om sport en studie te combineren is extra bijzonder omdat ze nog niet veel minuten maakt in de Azerion Vrouwen Eredivisie. ,,Mijn moment moet echt gaan komen’’, stelt ze. ,,Ik ben ervan overtuigd dat het gaat rollen als ik eenmaal minuten mag maken. Daar doe ik dus alles voor. Ik leef de hele dag naar de training toe, ben heel fanatiek voor mezelf. Voorheen stelde ik zelfs dagelijks doelen voor de training, maar dat heb ik nu losgelaten. Het werkt het beste als ik niet te veel nadenk. Die ongedwongenheid van vroeger op het schoolpleintje; gewoon lekker voetballen. Ik stel nog wel doelen, maar ik wil het niet overdrijven. Dat kan namelijk ook tegen me gaan werken.’’
Haar motivatie om al die ballen hoog te houden, haalt ze uit zichzelf. ,,Ik wil heel veel bereiken en later geen spijt hebben dat ik iets niet heb gedaan. Dat heb ik van mijn ouders meegekregen. Net als dat je altijd je best moet doen. Als iets niet lukt is dat niet erg, als je er maar alles aan hebt gedaan. Dat geldt voor voetbal en voor mijn studie. Omdat ik er gewoon alles uit wil halen. Nu ik me vooral focus op voetbal wil ik natuurlijk wel spelen. Toch klaag ik niet als ik niet speel, daar ben ik niet van. Het stimuleert me vooral om nog harder te werken. Er is nog heel veel uit te halen, daar ben ik van overtuigd. Daarom blijf ik alleen maar meer mijn best doen.’’
