Bijna 25 jaar zat Chantal Winkelman als supporter op de tribune bij Excelsior Rotterdam. Naast haar werk bij de politie zette zij zich als vrijwilliger in voor Kidsclub De Woudies. Sinds 1 augustus heeft zij van haar hobby haar werk gemaakt. Als veiligheidscoördinator van Excelsior. Met de missie om het bezoek aan ons stadion zo veilig, maar vooral zo prettig mogelijk te maken.
Bijna niemand staat erbij stil wat er organisatorisch allemaal komt kijken een thuiswedstrijd. Alleen al op veiligheidsgebied zijn er bij een gemiddelde wedstrijd zo’n 60 tot 70 mensen actief, aangestuurd door veiligheidscoördinator Chantal Winkelman.
,,Er werken op wedstrijddagen 5 hoofdstewards, zo’n 20 stewards, 15 servicemedewerkers, 12 mensen voor het verkeer, 6 EHBO’ers, mensen die in de commandoruimte zitten, personen die jassen en porto’s uitdelen en beveiligers. Ik ben eindverantwoordelijk voor die hele groep. Het doel is de bezoekers een gezellige en veilige wedstrijddag te bezorgen .’’
Het zijn veel elementen die er samen voor zorgen dat mensen een mooie wedstrijddag beleven. De wedstrijd zelf natuurlijk, winst of verlies, maar zeker ook de stadionbeleving. Al jaren geven supporters van Excelsior aan zich in hoge mate prettig en veilig te voelen in ons stadion. Maar Excelsior wil altijd beter; Steeds hoger. Ook op het gebied van veiligheid en publieksvriendelijkheid. ,,Met elkaar denken we dagelijks na over dingen die we kunnen verbeteren’’, aldus Chantal.
Als geen ander kan zij hierover meepraten, met 25 jaar stadionervaring als supporter en begeleider van de kidsclub van Excelsior én 16 jaar politiewerk. Haar eerste wedstrijd als supporter zag zij in 2000: ,,Dat was de openingswedstrijd van het nieuwe stadion tegen Feyenoord. Ik ging destijds met mijn opa en was gelijk verkocht. Een knus stadion, lekker dicht op het veld. Ik voelde me thuis en ben blijven komen. Vrijwel altijd met vrienden uit de wijk en hier bij de club leerde ik nieuwe mensen kennen. Zeker de fans die mee naar uitwedstrijden gingen, kenden elkaar allemaal. Echt een familie.’’
Op de tribune ontstond een hechte vriendenclub en van daaruit een supportersgroep: ERFC. ,,In het begin zaten we met amper tien man in het uitvak, maar gaandeweg gingen er steeds meer mensen mee. ERFC bestond uit zo’n 20 jongens en meiden. Wij waren er altijd en deden ook buiten de wedstrijden gezellige dingen. Dat was echt een mooie tijd. ERFC bestaat niet meer, maar veel mensen van toen komen nog steeds naar Excelsior.’’
In 2008 werd Chantal gevraagd als begeleider van Kidsclub De Woudies. ,,Samen met Chantal Roggeveen begeleidde ik de line-up. Zó dankbaar om te doen. Het enthousiasme dat je steeds weer zag bij de kinderen en ouders. Kinderen zijn de toekomst en als je die enthousiast kunt maken voor jouw club, is dat alleen maar leuk. Toen ik zelf kinderen kreeg, zijn die in de club meegegroeid.’’
De mooie dingen die ze in het stadion beleefde, stonden in schril contrast tot wat zij soms op straat tegenkwam tijdens haar werk bij de politie. ,,Ik ben daar in 2007 begonnen. Mijn ouders en broer zaten ook bij de politie, dus het lag voor de hand dat ik dat ook zou gaan doen. Toch had mijn vader het er best moeilijk mee, zijn meisje – zoals vaders dat zien – op die gevaarlijke straat. Maar uiteindelijk was hij vooral trots.’’
Zij deed vooral 112-meldingen in Rotterdam-Zuid: ,,Ik heb veel dingen meegemaakt op straat. Vechtpartijen, liquidaties, steekpartijen en huiselijke geweld. De Beijerlandselaan-rellen tijdens de coronaperiode waren het heftigste. Daar waren grote groepen maar op één ding uit: vechten met de politie en alles wat daarbij hoorde. Dat zal ik niet snel vergeten.’’
,,Ik was ook familie-agent, wat betekent dat je te maken kreeg met families die bijvoorbeeld een dierbare waren verloren bij een verkeersongeval. Je bent voor hen het aanspreekpunt voor alle vragen die zij hebben. Heftig, maar ook dankbaar werk. Ik vond het politiewerk sowieso mooi om te doen. Je bent er voor de maatschappij en om anderen te helpen.’’
Vijf jaar geleden ging Chantal ook voor de voetbaleenheid werken. Aanvankelijk vooral in De Kuip: ,,Ik hield Excelsior in eerste instantie af, omdat ik hier ook op de tribune zat en de kidsclub deed. Maar op een gegeven moment dacht ik: ik vind dit werk leuk, dus waarom niet bij mijn eigen club? Als voetbaleenheid ben je een soort wijkagent voor voetbalfans en onderhoud je ook contacten met hen.’’
Nadat haar vader vorig jaar was overleden, had Chantal genoeg van het werk op straat. ,,De eerste melding na zijn overlijden was een man die dood in zijn auto werd gevonden. Toen dacht ik: mijn hoofd heeft even rust nodig. Ik stapte over naar de recherche waar ik me vooral richtte op onderzoek. Toen werd ik benaderd door Excelsior. De club zocht een veiligheidscoördinator. Mensen in mijn omgeving zeiden: dat is echt iets voor jou. Ook bij de politie kreeg ik alleen maar positieve reacties, nadat ik de keuze had gemaakt.’’
Haar werkzaamheden bij Excelsior zijn veelomvattend: ,,Je wilt dat een wedstrijd zo veilig mogelijk verloopt, maar het gaat verder dan dat. Ik stuur het veiligheidsteam aan, ben verantwoordelijk voor het veiligheidsplan, het ontruimingsplan, het verkeersplan, maar ook bijvoorbeeld de brandmeldinstallatie in het gebouw, de BHV’ers binnen de organisatie, de AED, het sleutelplan. En naast de mannen hebben we ook de vrouwen die regelmatig in het stadion spelen. Daar zetten we vooral eigen personeel in, de sfeer is bij die wedstrijden nog gemoedelijker.’’
Chantal is ook druk met de opleiding van nieuwe stewards: ,,We zijn ook als veiligheidsorganisatie aan het groeien. Ik wil dat mensen het leuk vinden om als vrijwilliger voor ons te werken als steward, verkeersbegeleider, EHBO’er of servicemedewerker. Uiteindelijk zijn zij allemaal het gezicht van Excelsior. Natuurlijk moet ik ook kritisch zijn als dingen niet lopen, maar er gaat vooral heel veel goed. Dat moet je ook uitspreken naar de mensen, want iedereen krijgt graag een compliment. Laatst toen een groep servicemedewerkers de opleiding had afgerond gedaan, kwam Daan als directeur de certificaten uitreiken. Daarmee laat je als club zien hoe belangrijk deze mensen voor ons zijn.’’
Ze geniet van haar nieuwe baan: ,,Ik wil dat iedereen zich welkom voelt en denkt: dit is een leuke club. Het contact met de politie is goed, maar ook met de andere Rotterdamse clubs. We zijn alle drie heel anders, maar willen hetzelfde en kunnen elkaar dus helpen. Verder houd ik veel contact met de mensen in het stadion. Bij uitwedstrijden loop ik rond en maak een praatje met supporters die meereizen. Dat wordt gewaardeerd. Ook het contact met de supportersvereniging is goed. Het is belangrijk om te weten wat er leeft. En ik blijf zelf natuurlijk ook supporter. Als ik in de commandokamer zit en we scoren, moet ik mijn best doen om niet te juichen, haha.’’
Dit artikel verscheen eerder in Excelsior Magazine februari 2024 ǀ Foto’s: Antim Photography
