Stephanie Coelho Aurélio is bezig aan haar vierde seizoen bij Excelsior Rotterdam Vrouwen. Ze sloot aan bij onze beloften in het seizoen 2019-2020 toen we nog speelden onder de naam Excelsior Barendrecht. Sinds 2020 is ze definitief onderdeel van onze vrouwenselectie en knokt ze wekelijks voor een basisplaats. Tegelijkertijd werkt ze aan haar maatschappelijke carrière. Maar voetbal staat op nummer één voor haar.
,,Ik heb twee jaar voor een zaakwaarnemersbedrijf gewerkt’’, vertelt Stephanie Coelho Aurélio. ,,Ik had daar mijn afstudeerstage gedaan en was blijven hangen. Ik werkte eerst 30 uur, maar in combinatie met voetballen bleek dat best zwaar. Je wilt ook nog een sociaal leven hebben naast die twee. Ik heb dat toen besproken en ben teruggegaan naar 24 uur. Die 6 uurtjes scheelden al heel veel. Uiteindelijk heb ik toch besloten om weg te gaan. Ik wilde mezelf verder ontwikkelen en via onze teammanager ben ik nu betrokken bij een project van de Politie Rotterdam.’’
Heel ander werk dus, maar het bevalt haar prima. ,,Voorheen was het nog weleens passen en meten, zeker toen ik nog 30 uur werkte. We trainen vaak om 16:00 uur en dan moet je uiterlijk een uur daarvoor weg. Als we uit in Heerenveen spelen, moet ik nog eerder weg. Ik kwam destijds niet altijd aan mijn uren en compenseerde dat dan in het weekend. Niet ideaal, maar zolang je in allebei plezier hebt, is dat wel vol te houden. Met mijn nieuwe werk is dat weer het geval. Ik werk nu 20 uur en die zijn flexibel in te delen. Dat is ideaal, want voetbal blijft voor mij het belangrijkste.’’
,,De meeste meiden uit ons team werken of gaan naar school en moeten dat combineren met voetbal. Soms is dat lastig, zeker als dingen ineens veranderen. Gelukkig weet de club ook hoe het werkt en wordt daar rekening mee gehouden. Het is minder flexibel dan bij de mannen, die gewoon de hele dag beschikbaar zijn. Als de trainer zegt dat we 2 uur eerder gaan trainen, is de halve selectie in paniek, haha. En soms kun je het last minute niet regelen en ben je iets later op de training. Dat is dan helaas niet anders. Het zou natuurlijk ideaal zijn als we ons net als de mannen puur op het voetbal zouden kunnen focussen. Helaas is de realiteit dat dit niet zo is. Je ziet dat speelsters op een bepaald moment daarom de keuze maken voor hun maatschappelijke carrière.’’
,,Zelf zie ik me dat voorlopig nog niet doen. Ik woon nog thuis, dus ik heb geen vaste lasten. Ik hoef niet per se te werken, maar wil natuurlijk wel iets te besteden hebben. Maar als ik moet kiezen tussen voetbal en werk, dan kies ik voor voetbal. Ik denk dat er altijd wel oplossingen zijn om voetbal te combineren met een baan. Ik zit nu een aantal jaar bij Excelsior en natuurlijk heb ik ambities. Ik zou nog wel een stap hogerop willen maken, maar het is ook mooi om te zien dat er binnen Excelsior echt wordt gebouwd aan het vrouwenvoetbal. We kunnen nog steeds stappen maken, ook qua prestaties.’’
Stephanie was nog heel jong toen ze haar moeder vroeg of ze mocht gaan voetballen. ,,Op weg naar zwemles kwamen we langs het voetbalveld en dat vond ik eigenlijk leuker. Mijn moeder is gaan informeren en ik mocht bij de kabouters beginnen.’’ Dit was bij RVVH in haar geboorteplaats Ridderkerk. In de C’s stapte ze over naar SteDoCo, waarmee ze in de hoofd- en topklasse speelde. In 2019 vertrok ze naar Barendrecht, waar ze in het gezamenlijke beloftenteam met Excelsior ging spelen. ,,Het was altijd mijn droom om zo hoog mogelijk te voetballen. Ik heb nog een tijdje bij het schaduwteam van ADO Den Haag gezeten, maar door een blessure lukte dat niet. Ik was blij dat ik via Excelsior een nieuwe kans kreeg en nu speel ik in de Azerion Vrouwen Eredivisie.’’
,,Ik voetbal nu drie seizoenen voor Excelsior Vrouwen en het bevalt me nog steeds prima. Ik ben elke dag met voetbal bezig en dat vond en vind ik nog steeds het leukste om te doen. Natuurlijk is er in drie jaar veel veranderd. In het team, maar ook voor mij persoonlijk. Als je op het hoogste niveau speelt, ontwikkel je je natuurlijk sneller. Toen ik binnenkwam was ik een rookie en luisterde ik naar meer ervaren meiden als Nidia Bos, Eline Koster, Isa Pothof en Nikki Ridder. Die laatste twee zijn er nog steeds, maar zelf hoor ik inmiddels ook bij de meiden met wat meer ervaring. Dan probeer je de jonge meiden die er elk jaar weer bijkomen te helpen.’’
Maar Stephanie wil zichzelf ook blijven ontwikkelen. Voorafgaand aan elk seizoen stelt ze zichzelf doelen die ze wil bereiken. Dit jaar wilde ze het liefst elke wedstrijd in de basis starten, maar in een team dat wisselvallig presteert, is dat lastig: ,,Als het niet loopt, heeft een trainer eerder reden om te wisselen. Ik sta helaas niet altijd in de basis en mijn doel is nu om dat alsnog te realiseren. En ik wil constanter worden. Dat is lastig in een team dat grillig presteert, want juist als het draait heeft een trainer geen reden om te wisselen. Uiteindelijk is dat een stap die we als team moeten zetten. Constanter worden, zodat de trainer aan een vaste ploeg kan vasthouden.’’
Ondanks de prestaties heeft Stephanie net als de meeste speelsters geen moeite om zich elke dag weer te motiveren: ,,Ik haal zo veel plezier uit het spelletje. Ik doe niks liever dan elke dag voetballen en trainen. Ik haal mijn motivatie en plezier puur uit de passie die ik heb voor het spelletje. Natuurlijk is het weleens lastig om positief te blijven als je onderaan staat, maar ook dat is weer een doel op zich: zorgen dat je niet meer onderaan staat en wedstrijden winnen. Dat is voor mij voldoende om elke dag weer mijn best te doen, alles te geven en hard te werken. Ik ben kritisch op mijn eigen spel. Ik probeer ook alles terug te kijken. Dan maak ik aantekeningen van momenten waarop ik naar mijn idee fouten maak. Ik denk dat ik er zo meer van leer dan wanneer ik de beelden alleen terugkijk. Dan vergeet je het sneller, als je het opschrijft blijft het bij mij meer hangen. Het gaat vooral om het herkennen van die momenten en beelden helpen daar natuurlijk bij.’’
De passie voor het spelletje heeft ervoor gezorgd dat ze sinds drie jaar ook training geeft aan de meiden van samenwerkingspartner VV Spirit. Ook op dat gebied wil zij zich ontwikkelen, zo wil ze haar trainersdiploma’s gaan halen. ,,Ik vind het leuk om meiden te helpen in hun ontwikkeling. Zowel op voetbalgebied als in hun persoonlijke ontwikkeling. Ik ben assistent van de hoofdtrainer en in die rol kun je meer aandacht besteden aan individuele speelsters Ik probeer ze te helpen en doordat we niet veel in leeftijd verschillen, merk je dat ze ook makkelijk op mij afstappen. De meeste meiden die ik train waren 14, 15 toen ik begon en als je ze dan nu ziet. Je ziet ze ouder en beter worden en het is mooi dat ik daar een bijdrage aan heb kunnen leveren.’’
